అర్జున్, పల్లవీల ప్రేమకథ – Emotional Love Story in Telugu
Emotional Love Story in Telugu: ఆ రోజు వర్షం చినుకులు నేలను తాకుతున్న శబ్దం తప్ప, బయట ప్రపంచం మొత్తం నిశ్శబ్దంగా ఉంది. హైదరాబాద్ వీధులు ఖాళీగా, తడిసి ముద్దై ఉన్నాయి. అర్జున్, తన అద్దె ఇంట్లో కిటికీ పక్కన కూర్చుని, కాఫీ కప్పు పట్టుకుని బయటకు చూస్తున్నాడు. ప్రతి వర్షపు చినుకుతో పాటు, అతని మనసులో ఓ పదేళ్ల నాటి జ్ఞాపకం మెరుస్తోంది.
పల్లవి. పేరు తలచుకోగానే అర్జున్ పెదవులపై చిన్న చిరునవ్వు, గుండెలో ఒక మెలిక. పదేళ్ల క్రితం, ఇదే వర్షంలో, ఇదే నగరంలో ఆమెను మొదటిసారి కలిశాడు. అది ఇంజనీరింగ్ మొదటి సంవత్సరం. కాలేజీ గ్రౌండ్‌లో క్రికెట్ ఆడుతుండగా, అనుకోకుండా అతని షాట్ వెళ్లి పల్లవికి తగిలింది. చేతిలో పుస్తకాలు కింద పడిపోయాయి. అర్జున్ వెంటనే పరిగెత్తుకు వెళ్లి క్షమాపణ చెప్పాడు. ఆమె నవ్వి, “పర్వాలేదు” అంది. ఆ నవ్వు, ఆ కళ్ళల్లోని మెరుపు, ఆ క్షణం… అర్జున్ గుండెల్లో శాశ్వతంగా ముద్రించుకుపోయాయి.
వారి స్నేహం మెల్లమెల్లగా చిగురించింది. క్యాంటీన్‌లో కలిసి కాఫీ తాగడం, లైబ్రరీలో పక్కపక్కన కూర్చుని చదువుకోవడం, క్లాస్ బంక్ కొట్టి సినిమాలు చూడటం… ప్రతి క్షణం ఓ మధురానుభూతే. పల్లవి మాటల్లో చురుకుదనం, ఆలోచనల్లో స్పష్టత అర్జున్‌ను ఎంతగానో ఆకట్టుకున్నాయి. ఆమెలోని నిజాయితీ, దయ అతన్ని మరింత దగ్గర చేశాయి. అర్జున్ తన ప్రేమను చెప్పకుండానే, పల్లవి కూడా తనలో అదే భావం ఉందని అర్థమైంది. చూపులు కలిసిన ప్రతిసారి, వారి గుండెల్లోని ప్రేమ స్పష్టంగా వినిపించేది.
కాలేజీ చివరి రోజులు. భవిష్యత్తుపై అలుముకున్న ఆందోళనతో పాటు, ఒకరికొకరు దూరమవుతామనే బాధ కూడా వారిని వెంటాడింది. ఒక సాయంత్రం, ఉస్మానియా యూనివర్సిటీ ఆర్ట్స్ కాలేజ్ మెట్లపై కూర్చుని ఉన్నారు. వర్షం చినుకులు మళ్ళీ మొదలయ్యాయి. “అర్జున్… మనం ఎప్పుడూ ఇలాగే కలిసుంటామా?” అని అడిగింది పల్లవి, అతని చేయి పట్టుకుని. అర్జున్ ఆమె చేతిని మరింత గట్టిగా పట్టుకుని, “ఎప్పటికీ. ఎక్కడ ఉన్నా సరే” అన్నాడు. ఆ రోజు వారు తమ ప్రేమను మాటల్లో వ్యక్తపరిచారు. భవిష్యత్తు గురించి ఎన్నో కలలు కన్నారు.
కాలేజీ అయిపోయింది. అర్జున్‌కు బెంగళూరులో సాఫ్ట్‌వేర్ ఉద్యోగం వచ్చింది. పల్లవికి హైదరాబాద్‌లోనే వచ్చింది. దూరంలో ఉన్నా, వారి ప్రేమ ఏమాత్రం తగ్గలేదు. ఫోన్ కాల్స్, వీడియో కాల్స్‌తో రోజులు గడిచిపోయేవి. ప్రతి నెలా అర్జున్ హైదరాబాద్ వచ్చి పల్లవిని కలిసేవాడు. వారి ప్రేమ బంధం మరింత బలపడింది. కుటుంబాలను ఒప్పించి పెళ్లి చేసుకోవాలని నిర్ణయించుకున్నారు.
అన్నీ అనుకున్నట్టు జరిగితే, ఈ వర్షంలో పల్లవి తన పక్కనే ఉండాలి. కానీ విధి మరోలా తలచింది. పెళ్లి ఏర్పాట్లు జరుగుతున్నాయి. ఒక రోజు రాత్రి, అర్జున్ బెంగళూరు నుంచి హైదరాబాద్ వస్తుండగా, అతని కుటుంబానికి పెద్ద ప్రమాదం జరిగింది. ఆ ప్రమాదంలో అతని తల్లిదండ్రులు తీవ్రంగా గాయపడ్డారు, చెల్లి ప్రాణం కోల్పోయింది. అర్జున్ జీవితం ఒక్కసారిగా తలకిందులైంది. అతను కుటుంబ బాధ్యతలను మోయాల్సి వచ్చింది. తల్లిదండ్రులకు చికిత్స, చెల్లి జ్ఞాపకాలతో కుంగిపోవడం… ఈ పరిస్థితుల్లో పల్లవితో పెళ్లి గురించి ఆలోచించే స్థితిలో లేడు.
పల్లవి అర్జున్‌కు అండగా నిలబడింది. అతని కష్టాల్లో తోడుగా ఉంది. కానీ అర్జున్ తన ఆశలు, కలలు, ప్రేమను పక్కనపెట్టేశాడు. “నేను నీకు భవిష్యత్తును ఇవ్వలేను పల్లవి. నువ్వు నన్ను మర్చిపోయి, ముందుకు సాగాలి,” అన్నాడు భారమైన మనసుతో. పల్లవి కళ్ళల్లో నీళ్లు నిండాయి. ఆమె గుండె పగిలింది. “కానీ అర్జున్… నేను నిన్ను ప్రేమిస్తున్నాను,” అంది. “సమయం అన్నింటినీ మారుస్తుంది పల్లవి. నువ్వు సంతోషంగా ఉండాలి,” అని చెప్పి, అర్జున్ ఆమెకు దూరమయ్యాడు. ఆ రోజు పల్లవి కళ్ళల్లో చూసిన నొప్పి, అతని గుండెను ఇప్పటికీ కోసేస్తోంది.
పదేళ్లు గడిచిపోయాయి. అర్జున్ కుటుంబం తిరిగి కోలుకుంది. అతను ఉద్యోగంలో స్థిరపడ్డాడు. కానీ పల్లవి జ్ఞాపకాలు మాత్రం అతన్ని వదిలిపెట్టలేదు. ప్రతి వర్షం, ప్రతి హైదరాబాద్ వీధి ఆమెను గుర్తుచేసేవి. ఈరోజు, ఈ వర్షంలో, అర్జున్ పల్లవి గురించి ఆలోచిస్తూనే ఉన్నాడు. ఆమె ఇప్పుడు ఎలా ఉంది? సంతోషంగా ఉందా? పెళ్లి చేసుకుందా?
అర్జున్ తన కాఫీ కప్పు పక్కన పెట్టి, ఫోన్ తీసుకున్నాడు. పదేళ్ల క్రితం చివరిసారి చూసిన పల్లవి నంబర్ ఇంకా అతని ఫోన్‌లో ఉంది. డయల్ చేయాలా వద్దా అనే ఆలోచన అతని మనసులో రథ చక్రాల్లా తిరుగుతున్నాయి. కానీ ఒక ఆశ. ఒక చివరి అవకాశం. అతను ఒక దీర్ఘ శ్వాస తీసుకుని, కాల్ బటన్ నొక్కాడు.
అర్జున్ గుండె వేగంగా కొట్టుకుంది. ఫోన్ రింగ్ అవుతోంది… ఒకసారి, రెండుసార్లు… మూడో రింగ్‌కి అవతలి వైపు నుంచి ఒక సున్నితమైన గొంతు, “హలో?” అంది. అది పల్లవి గొంతు! పదేళ్లుగా తన జ్ఞాపకాల్లో, కలల్లో వినిపించిన అదే మధురమైన స్వరం.
అర్జున్‌కు మాట రాలేదు. గొంతు పెగలడం లేదు. “హలో? ఎవరు?” మళ్ళీ అడిగింది పల్లవి, ఆమె గొంతులో కొంచెం ఆందోళన. “పల్లవి… నేనొక చిన్న మాట చెప్పాలనుకుంటున్నాను,” ఎలాగో ధైర్యం తెచ్చుకుని అన్నాడు అర్జున్, అతని గొంతు వణికింది. “అర్జున్! నువ్వా? ఇన్నేళ్ల తర్వాత… ఎలా ఉన్నావు?” పల్లవి గొంతులో ఆశ్చర్యం, కొంచెం ఆనందం, చాలా ప్రశ్నలు.
“నేను బాగున్నాను పల్లవి. నువ్వు?” అని అడిగాడు అర్జున్. “నేను… నేను కూడా బాగున్నాను,” ఆమె కొంచెం తడబడింది. “పల్లవి, నేను నిన్ను కలవాలి. ఒక్కసారి. ఇప్పుడు ఎక్కడ ఉన్నావు?” అర్జున్ ఆతృతగా అడిగాడు. వర్షం చినుకులు కిటికీ అద్దాలను తాకుతూనే ఉన్నాయి. కాసేపు నిశ్శబ్దం. “నేను… నేను ఇప్పుడు కూకట్‌పల్లిలో ఉన్నాను,” అంది పల్లవి. “సరే, నేను అక్కడికి వస్తున్నాను. దయచేసి, నన్ను కలువు. దయచేసి,” అర్జున్ ఆమె అనుమతి కోసం వేడుకున్నాడు. “సరే, నేను నీ కోసం ఎదురుచూస్తాను,” పల్లవి పలికింది, ఆమె గొంతులో ఒకరకమైన అంగీకారం.
ఫోన్ పెట్టేసి, అర్జున్ క్షణం కూడా ఆలస్యం చేయకుండా బయలుదేరాడు. టాక్సీలో వెళ్తుంటే, రోడ్డుపై తడిసి ముద్దైన చెట్లు, విద్యుత్ దీపాల కాంతిలో మెరుస్తున్న రహదారులు అతని మనసులోని ఆందోళనను పెంచాయి. పల్లవిని కలిసిన తర్వాత ఏం మాట్లాడాలి? ఆమె ఒప్పుకుంటుందా? పదేళ్ల క్రితం తాను చేసిన తప్పుకు క్షమాపణ అడగాలి. తన మనసులో దాచుకున్న ప్రేమను మళ్ళీ చెప్పాలి. కానీ ఆమె జీవితం ఇప్పుడు ఎలా ఉంది? పెళ్లి చేసుకుందా? పిల్లలు ఉన్నారా? ఈ ప్రశ్నలు అతని మెదడును తొలిచేశాయి.
కూకట్‌పల్లిలోని ఒక కాఫీ షాప్ ముందు అర్జున్ దిగాడు. లోపల, కిటికీ పక్కన కూర్చుని ఉన్న ఒక అమ్మాయిని చూశాడు. ఆమె జుట్టు పొడవుగా పెరిగింది, కానీ ముఖం, కళ్ళల్లోని వెలుగు అవే. ఆమెను చూడగానే అర్జున్ గుండె సంతోషంతో ఉప్పొంగింది. అతను లోపలికి అడుగు పెట్టాడు.
“పల్లవి,” నెమ్మదిగా పిలిచాడు. ఆమె తలెత్తి చూసింది. అర్జున్‌ను చూడగానే ఆమె కళ్ళల్లో ఆశ్చర్యం, ఆప్యాయత, పదేళ్ల క్రితం నాటి బాధ అన్నీ ఒకేసారి మెరిశాయి. ఆమె లేచి నిలబడింది. “అర్జున్,” ఆమె గొంతు కేవలం గుసగుసలా వినిపించింది. వారు ఒకరినొకరు మౌనంగా చూసుకున్నారు. ఆ మౌనంలో పదేళ్ల జ్ఞాపకాలు, బాధలు, ఆశలు అన్నీ కలగలిసిపోయాయి. “కూర్చో,” పల్లవి కూర్చోమని సైగ చేసింది. ఇద్దరూ కూర్చున్నారు. ఇద్దరి మధ్య నిశ్శబ్దం అలుముకుంది. బయట వర్షం మరింత జోరందుకుంది.
“పల్లవి, నన్ను క్షమించు,” అర్జున్ నెమ్మదిగా ప్రారంభించాడు. “ఆ రోజు, నా కుటుంబ పరిస్థితులు నన్ను చాలా బలహీనపరిచాయి. నిన్ను వదులుకోవడం నా జీవితంలో నేను తీసుకున్న అత్యంత కఠినమైన నిర్ణయం. నేను నిన్ను చాలా బాధపెట్టాను. నాకు తెలుసు.” పల్లవి కళ్ళల్లో నీళ్లు తిరిగాయి. “బాధపడ్డాను అర్జున్. చాలా బాధపడ్డాను. కానీ నిన్ను అర్థం చేసుకున్నాను. నీ పరిస్థితి నాకు తెలుసు,” అంది. “నీకు తెలుసా పల్లవి, నేను నిన్ను ఒక్క క్షణం కూడా మర్చిపోలేదు. ప్రతి వర్షపు చినుకులో నీ జ్ఞాపకం,” అర్జున్ గొంతు గాద్గదమైంది. “నువ్వు లేకుండా నా జీవితం అసంపూర్ణం. నేను… నేను ఇప్పటికీ నిన్ను ప్రేమిస్తున్నాను.”
పల్లవి అర్జున్ కళ్ళలోకి సూటిగా చూసింది. ఆమె కళ్ళల్లోని ఆప్యాయత, ప్రేమను అతను చూడగలిగాడు. “నాకు తెలుసు అర్జున్,” ఆమె అంది. “ఎందుకంటే, నేను కూడా నిన్ను ప్రేమిస్తూనే ఉన్నాను.” అర్జున్ కళ్ళల్లో సంతోష భాష్పాలు. పల్లవి కూడా కన్నీరు పెట్టుకుంది. వారిద్దరూ ఒకరినొకరు చూసుకుంటూ నవ్వారు, ఏడ్చారు. పదేళ్ల నిరీక్షణ, పదేళ్ల మౌనం, పదేళ్ల ప్రేమ ఆ ఒక్క క్షణంలో వెలువడ్డాయి.
“నువ్వు పెళ్లి చేసుకున్నావా పల్లవి?” అర్జున్ భయంతో అడిగాడు. పల్లవి తల అడ్డంగా ఊపింది. “లేదు అర్జున్. నీ జ్ఞాపకాలతో, నీ ప్రేమతోనే బ్రతికాను. నువ్వు తిరిగి వస్తావని ఆశగా ఎదురుచూశాను.” అర్జున్ చేయి చాచి పల్లవి చేతిని పట్టుకున్నాడు. ఆమె చేతిని తన చేతిలో బలంగా పట్టుకున్నాడు. బయట వర్షం ఆగిపోయింది. సాయంత్రం సూర్యకిరణాలు మేఘాలను చీల్చుకుని, ఆ కాఫీ షాప్ కిటికీలో నుంచి లోపలికి ప్రవేశించాయి. పదేళ్ల తర్వాత, వారి ప్రేమకు సూర్యరశ్మి తోడైంది. అది కేవలం వర్షం వెనుక ఉన్న కథ కాదు, వారి ప్రేమకు పునరుజ్జీవం పోసిన కథ.
మరో ప్రేమ కథ – Telugu Love Stories